Αυτό το δέντρο είναι φιλαράκι μου. Κάθε πρωί που πηγαίνω στη δουλειά μου είναι εκεί, του λέω καλημέρα και μου απαντάει σιωπηρά.

Σήμερα μου επιφύλασσε μια έκπληξη. Προετοιμαζόταν τόσο καιρό για τη σημερινή μέρα και τα κατάφερε. Άνθισε η πρώτη ελπίδα. Με επιβεβαίωσε πως η Άνοιξη είναι κοντά.

Πες με ρομαντική, βαρετή αλλά πάντα με μάγευε η πορεία των δέντρων. Αυτό το μεταίχμιο από την φαινομενική έλλειψη ζωής μέχρι τη γέννηση.

Πριν 2 χρόνια στη πρώτη μας καραντίνα, που ο φόβος κοιμόταν μαζί μας, αυτή η εικόνα όμως δίπλα στο σπίτι μου η εμφάνιση της Άνοιξης, με γέμιζε ελπίδα και θαυμασμό. Η Γη , η Μητέρα Φύση δεν σταματάει ποτέ. Οι πόλεις ερημώνουν, οι ψυχές θολώνουν, ο τρόμος θεριεύει αλλά η Άνοιξη θα ‘ρθει. Ότι κι αν γίνει.

Το μαθαίνω και στα παιδιά μου αυτό. Να σταματούν και να παρατηρούν. Την έκρηξη ενός μπουμπουκιού, τον αγώνα ενός μυρμηγκιού, ένα σύννεφο που αλλάζει μορφές και ξέρεις τι κάνουν; Ενθουσιάζονται, γελούν και χαίρονται. Νιώθουν πως πραγματικά ανακαλύπτουν κάτι σημαντικό, γιατί είναι σημαντικό.

Δώσε στα παιδιά 10 λεπτά να σταθούν και να παρατηρήσουν τα μικρά θαύματα που συμβαίνουν σιωπηλά κάθε μέρα. Κι όπως λέω πάντα, γίνε και εσύ παιδί.

Χρύσα Τσένη