Κάτσε λίγο μόνος και στοχάσου…

Κλείσε και τα μάτια αν θες….

Ψάξε μέσα σου, βρες τον εαυτό σου και ρώτα τον : «πότε ένιωσες ευτυχισμένος;»

Τρέξε στις αναμνήσεις του μυαλού σου και ανακάλεσε τες. ‘Πότε η καρδιά σου χτυπούσε χαρούμενα και χαμογελαστά;»

Μήπως η ευτυχία ήταν σε ένα χαμόγελο; Στις ανέμελες βουτιές στη θάλασσα; Σε ένα ηλιοβασίλεμα στο βουνό; Ή μήπως στα οικογενειακά τραπέζια;

Ίσως αν ψάξεις πιο βαθιά να την βρεις σε μια αλάνα που έπαιζες κρυφτο.

Ίσως αν είσαι γονιός να μην χρειάζεται να ψάξεις πολύ…ίσως να την έχεις ήδη βρει στο παιδικό χαμόγελο και στο πρώτο σ’ αγαπώ.

Η δικιά μου ευτυχία είναι η γαλήνη που μου προσφέρει η μυρωδιά του καμένου ξύλου απτις καπνοδόχους περπατώντας σε ένα ορεινό χωριό.

Άλλες φορές η ευτυχία μου βρίσκεται σε ενα καλοκαιρινό μπλακόνι στη Χαλκιδική. Μάτια ανοιχτά, ο ήλιος να χτυπάει το πρόσωπο και μπροστά μου απλώνεται το σαγηνευτικό γαλάζιο του κόλπου της Κασσάνδρας.

Και τελικά τις περισσότερες των φορών βρίσκεται σε 3 ζευγάρια μάτια…όλα τους μελιά…

Απλές καθημερινές στιγμές. Δε ξέρω πότε ακριβώς έγινε αυτό το αναποδογύρισμα μέσα μου και άρχισα να σέβομαι και να αναζητώ την απλότητα. Ίσως το ατέρμονο ταξίδι μου να την βρω στις πιο κερδοφόρες δουλειές, στην κοινωνική αποδοχή, στην γεμάτη ντουλάπα, στον τέλειο ινσταγκραμικό σύντροφο να με κούρασε και η ερώτηση μέσα μου » μα δε το βλέπεις, όλα τα χρυσοφορεμένα και τα σύνθετα δεν γεμίζουν τίποτα.» να ήτανε και η απάντηση μου.

Το κυνήγι της ευτυχίας.

Την ψάχνουμε παντού σε κάθε χρυσή φούσκα όμως είναι δίπλα μας, μέσα μας. Πάντα ήταν εκεί.

Δες το…ψάξε το….

… » Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.

Πολύ…

Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.

Πολύ…

Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.» …..,

Ελύτης

Συγγραφέας: Χρυσούλα Τσένη