Σίγουρα δεν είναι πίσω από το κλάμα ενός νεογέννητου μωρού, που ένας «ειδικός» έχει πει ότι θα στρώσει χαρακτήρα όταν κλαίει (φυσικά ένας απλός, μέσος, νοήμων εγκέφαλος θα καταλάβει ότι έχει κάποια ανάγκη) κι εσύ απλά το γράφεις και είναι και πολύ βολικό ιδιαίτερα κατά τις ώρες 02.00 – 05.00 που είσαι ερείπιο από την κούραση. Ε? Σωστά?

Σίγουρα δεν είναι πίσω από τους γνωστούς εκμηδενισμούς ενός παιδιού «Σταμάτα να μιλάς επιτέλους!» « Μη τρέχεις!» «Καλά χαζό είσαι? Δε καταλαβαίνεις?»  και η λίστα είναι μεγάλη και σίγουρα όσο προχωράει γίνεται και πιο άσχημη.  Γιατί ως γνωστόν κάποιος «ειδικός» θα έχει πει …«Τα παιδιά που τρέχουν πολύ δε έχουν καλές σχολικές επιδόσεις» ή επίσης  «Αν το 4χρονο παιδί σας ρωτάει πολλά πράγματα είναι επειδή το γεννήσατε με καισαρική».  Αυτός ο ίδιος απλός, μέσος νοήμων εγκέφαλος που κατάλαβε πριν χρόνια ότι το νεογέννητο του κλαίει γιατι ΑΠΛΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΜΑ ΤΟΥ, θα ξέρει ότι ΔΕΝ υπάρχει παιδί που να μη τρέχει, να μην κάνει εκατοντάδες ερωτήσεις τη μέρα, να μη κάνει αταξίες, να μην καταλαβαίνει τα πράγματα με τη πρώτη, τη δεύτερη και τη δέκατη φορά. Αν υπάρχει….κρίμα….

Σίγουρα δεν είναι πίσω απο τα επαναλαμβανόμενα ΟΧΙ μας.  Θέλει να φάει μόνο του – «ΟΧΙ, θα λερωθείς!».  Λογικό! Αφού δεν έχουν  έρθει ακόμα στη χώρα μας τα μωρομάντηλα και τα πλυντήρια.  Θέλει να ντυθεί μόνο του – «ΟΧΙ θα τα βάλεις λάθος!» Λογικό! Γιατί ποιος μαθαίνει απτα λάθη του? Θέλει να βγει να παίξει ενα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο πρωί.  – «ΟΧΙ θα αρρωστήσεις!» Λογικό! Γιατί στο Βόρειο ημισφαίριο τα παιδιά κυκλοφορούν Απρίλιο – Σεπτέμβριο μόνο.

Ε που είναι τότε? Που πήγε? Η αγάπη ρε παιδιά, που πήγε??

Η αγνή, αληθινή, καθηλωτική, θεραπευτική αγάπη προς το παιδί σου? Που πήγε?  Οι «ειδικοί» λένε πολλά, άλλα σωστά άλλα εγκληματικά, όμως κανένας «ειδικός» δε μιλάει, δε γράφει, δεν αναφέρει την αγάπη! Τη μεγαλύτερη και αγνότερη δύναμη όλων! Αυτήν που αν ξυπνήσεις, αν ζήσεις, αν κοιμηθείς μαζί της θα ζήσεις κάτι από μαγεία.

Τα νεογέννητα μας κλαίνε γιατί θέλουν την αγάπη μας. Ο θηλασμός είναι αγάπη, η φροντίδα είναι αγάπη, το νανούρισμα είναι αγάπη.  Τα μικρά μας τερατάκια…θέλουν αγάπη! Να τους απαντήσεις στις χιλιάδες ερωτήσεις τους με αγάπη γιατί εσύ τους μαθαίνεις το κόσμο. Να τα ταίσεις με αγάπη, γιατί εσύ τα μαθαίνεις πως το σώμα τους είναι ο ναός τους και απαιτεί τον σεβασμό τους.  Ακόμα και το όχι που θα πεις να έχει από πίσω του μασκαρεμένη την αγάπη. Γιατί είναι οχι σοφίας και εμπειρίας και δεν είναι οχι εξουσίας.

Η μάνα μου σίγουρα δε με μεγάλωσε ολόσωστα, όπως δε μεγαλώνω και εγω τα παιδιά μου ολόσωστα. Σε αυτά βγάζουμε τα δικά μας παιδικά κενά και τραύματα, όμως όταν αυτά τα λάθη δεν είναι τραγικά και καθημερινά και φωτίζονται απο το φως της αγάπης τότε το παιδί το μόνο σίγουρο είναι πως θα μεγαλώσει σωστά. Γιατί θα έχει μεγαλώσει με αγάπη και η αγάπη δεν είναι ποτέ λάθος.

Φτάνει με τις ορολογίες, με τους «ειδικούς», τις έρευνες, τα μωρά που γεννήθηκαν φυσιολογικά , τα μωρά που γεννήθηκαν με καισαρική, αυτά που θηλάζουν, αυτά που πίνουν μπιμπερό, τα υπερκινητικά, τα παιδιά με απόλυτα όρια, τα παιδιά με απόλυτη ελευθερία, τα παιδιά που τρώνε μόνο μακαρόνια και τα παιδιά που δε τρώνε καθόλου ζάχαρη. Φτάνει! Τα παιδιά μεγαλώνουν με αγάπη. Σε όλα υπάρχει μέτρο και διαλλακτικότητα. Τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν πολύ πιο ευτυχισμένα όταν τους μεταδώσουμε την αγάπη μας ( με τη προϋπόθεση ότι την έχουμε ανακαλύψει  και μεις οι ίδιοι). Όλα τα άλλα ναι είναι σημαντικά αλλά είναι δεύτερα.

Η αγάπη κάπου είναι, πάντα κάπου είναι. Να την βρούμε, να την βγάλουμε και να την προσφέρουμε απλόχερα στον εαυτό μας, στο παιδι μας ….αφού και αυτό είναι κομμάτι του εαυτού μας.

Χρύσα Τσένη