Η πρώτη φορά που νοσηλεύτηκα σε νοσοκομείο ήταν όταν γέννησα τον γιο μου. Που δε το λες και νοσηλεία με την κακή την έννοια γιατί όλα ήταν εξαιρετικά και σε μιάμιση μέρα πήραμε το δρόμο της επιστροφής…3 πλέον. Η δεύτερη φορά που νοσηλεύτηκα ήταν μετά από 2 χρόνια όταν γέννησα τη κόρη μου, που εδώ ήταν ακόμα πιο χαλαρά τα πράγματα. Μπήκα, γέννησα , βγήκα κανείς δε κατάλαβε. Υπόδειγμα ασθενούς. Δε παίδεψα κανέναν.

Και κάπου εδώ τελειώνει η εποχή «εγώ δεν αρρωσταίνω ποτέ».

Λίγους μήνες μετά ξεκινάει η εποχή «πήραμε τη κάτω βόλτα». Μετράω 3 χρόνια από τότε που πέρασα το κατώφλι του νοσοκομείου με το 2ο θαύμα στα χέρια μου και ως τώρα έχω στο ενεργητικό μου 3 αμυγδαλίτιδες full packet (πυρετός, πύο στις αμυγδαλές, αντιβίωση),  βρογχίτιδα, μείωση 60% ακοής, χάσιμο φωνής και αφωνία για 1 βδομάδα, 4 γαστρεντερίτιδες, σύνδρομο ανήσυχων άκρων, ελαφριά ακράτεια για κάνα χρόνο και αν δε μου διαφεύγει κάτι, σήμερα γύρισα από τον ορθοπεδικό με αυχενικό σύνδρομο. Μυοχαλαρωτικά και φουλ φυσιοθεραπείες.  Κι όλα αυτά από έναν άνθρωπο που δεν είχε αρρωστήσει ποτέ, δεν ήξερε τι σημαίνει πυρετός, χάπια, γρίπη. Στο μέρος που σπούδαζα τον χειμώνα ήταν σχεδόν μόνιμα καλυμμένο με χιόνι και εγώ μόνιμα να κυκλοφορώ με ανοιχτά μπουφάν, σχεδόν μισόγυμνη, με μαλλί λουσμένο να στάζει ακόμα και να μην παθαίνω το παραμικρό!

Θυμάμαι τη μάνα μου να λέει «…μετά τη τελευταία γέννα μου βγήκαν όλα τα κουσούρια…». Ξέρω πολύ καλά πλέον τι εννοούσες μαμά. Μεγαλώνω και εγώ μαμά και μου κακοφαίνεται. Πρέπει να μάθω να ζω με την ελαφριά μου σκολίωση, πρέπει κάθε φορά που βγαίνω στο κρύο να μη νιώθω άτρωτη αλλά να έχω τον αυχένα μου πάντα στα ζεστά. Πρέπει να προσέχω διπλά και τριπλά το ανοσοποιητικό μου γιατί δεν είναι απόρθητο φρούριο πια και γενικά πρέπει μόνιμα η προσοχή μου να εστιάζει στη προφύλαξη του εαυτού μου. Φοράω τη ζακέτα μου μαμά… δεν είμαι το άτρωτο κορίτσι πια μαμά… αγαπάω και ευγνωμονώ τα χρόνια μου ως τώρα μαμά…όμως μεγαλώνω μαμά…

Για όλα τα άτρωτα κορίτσια που φοράνε τη ζακέτα τους πια

Χρύσα Τσένη