Χρόνια πολλά;;;Δε μπορώ .. δε γίνεται.. είναι μεγάλο το χάσμα.

Είσαι εδώ, όμως είσαι τόσο μακριά..

Μπορώ να σου πιάσω το χέρι, όμως δεν μου το απλώνεις…

Θέλω να κλειστώ στην αγκαλιά σου, αλλά είναι κλειδωμένη…

Θέλω να ακούσω τα ομορφότερα λόγια, ομώς το στόμα σου είναι σφραγιστό…

Πάντα εδώ, όμως πάντα απών..

Πάντα κοντά, όμως πάντα μακριά…

Γιατί; Με τριγυρίζει τόσα χρόνια …. μου τρώει τα μυαλά..Γιατί;

Όλα ήταν υπέρ σου, όλη η ευτυχία του κόσμου απλωμένη στα πόδια σου.. Όμως εσύ την κλοτσούσες, την έδιωχνες μακριά σαν να είχες αλλεργία. ‘Αλλαζε η όψη σου, το ύφος σου..θαρρείς έβλεπα και ένα μειδίαμα όταν αντίκρυζες τα χαμογελαστά μας πρόσωπα. 3 πρόσωπα στρογγυλά, όμορφα..3 ζευγάρια μάτια σε κοιτούσαν και περίμεναν και τα δικά σου .. να μας ανταποδώσεις το χαμόγελο, τις γκριμάτσες. 3 ψυχές που γύρευαν το αυτονόητο … να μας πιάσεις απο το χέρι..τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί  και να μας δείξεις τον κόσμο. Αυτόν τον δύσκολο και παρανοικό κόσμο. Αυτό ζητούσα και τίποτε άλλο.. τα άλλα αστα …. θα μου τα δείξει η ζωή.

Τι να σου πω;; Χρόνια πολλά; ..Οχι δεν θα στο πω … είναι μεγάλο.. το χάσμα που δημιούργησες είναι μεγάλο.. 32 χρόνια βαστάει και τα τελευταία όλο και μεγαλώνει..ώσπου έγινε τόσο μεγάλη η τρύπα, σα λάκκος .. και έπεσες μέσα. Μόνος σου έπεσες, δεν σε έσπρωξε κανείς. Ούτε εγώ, ούτε οι άλλοι δυο. Μόνος σου έπεσες … και είσαι εκεί τώρα.. στο χάσμα σου, στην τρύπα σου..Δεν σου κρατώ κακία, όχι τώρα απο καιρό. Η ψύχρα της καρδιάς σου  με έκανε δυνατή και έτσι σε συγχώρεσα..βρήκα τη δύναμη και το έκανα.

Λυπάμαι για σένα είχες τόσες ευκαιρίες, τόσους λόγους να είσαι ευτυχής… λυπάμαι.

Εύχομαι όταν θα σε ξαναδώ να με πιάσεις απτο χέρι και να μου δείξεις τον κόσμο…

Χρύσα Τσένη