Ζούμε στην εποχή της αγένιας και της κακοτροπιάς ή μου φαίνεται; Κανείς δε λέει καλημέρα, τα παιδιά βρίζουν, χτυπούν και κοροιδεύουν τους φίλους τους, τους γονείς τους, τους δασκάλους τους. Και φυσικά όταν έρθει η στιγμή για βοήθεια, όλοι σου γυρνούν την πλάτη και κοιτάνε τη πάρτη τους. Γιατί βρε παιδιά; Γιατί έτσι; Τι έχουμε πάθει; Τελικά σα γονείς τις μας νοιάζει περισσότερο; Ποιός είναι ο σκοπός που θελήσαμε να γίνουμε μητέρες; Να κάνουμε 1, 2 ..3 παιδιά ίσα ίσα να τα μεγαλώσουμε, να ξεπαιδιάσουμε και μετά να ζήσουμε  τη ζωή μας;; Αυτό είναι μητρότητα;

Τη τελευτάια βδομάδα με έχει εκπλήξει τόσο πολύ η αδιαφορία κάποιων γονιών, η οποία φτάνει στα όρια της ανεθυνότητας. Παιδιά κάτω των 2 ετών να παίζουν στο ακρογιάλι χώρις σωσίβιο, χωρίς μπρατσάκια, ούτε καν υπό την επίβλεψη του γονέα. Στις παιδικές χαρές τα παιδάκια πετάνε χώματα, χτυπούν χωρίς λόγο, κλωτσάνε μπάλες και όπου προσγειωθεί..στο έδαφος θα είναι..στο κεφάλι του μωρού σου θα είναι.. δε μας νοιάζει..είναι αστείο! Και δε τα βάζω με τα παιδάκια, γιατί ξέρω ότι και το δικό μου το σποράκι, αμα μεγαλώσει λίγο ακόμα, το πιο πιθανό είναι να κάνει τα ίδια..όμως αν δεν αφήσουμε το καφεδάκι μας και το τσιγαράκι μας στην άκρη για λίγο, να σηκωθούμε εκείνη τη στιγμή και να εξηγήσουμε στο παιδί μας ότι δε πρέπει να συμπεριφέρεται έτσι και ακόμα περισσότερο το λόγο που δε πρέπει , τότε πως περιμένουμε να σταματήσει να κάνει ότι κάνει;

Τελικά ξέρετε τι κατάλαβα; Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι απο τις πιο δύσκολες δουλειές, όμως να μεγαλώνεις σωστά παιδιά εκεί είναι η πραγματική δυσκολία. Να μεγαλώσουμε παιδιά καλότροπα, που να μπορούν να συζητήσουν, να μπορούν να καταλάβουν γιατί τους λέμε οχι κάποιες φορές. Να προσαρμόζονται στις καταστάσεις που θα συναντήσει η οικογένεια και τα ίδια αργότερα όταν θα βγούν μόνα τους στη κοινωνία. Με τη σειρά τους και αυτά να γίνουν σωστοί οικογενειάρχες. Τα παιδιά μας είναι η κληρονομιά μας, είναι ότι θα αφήσουμε πίσω μας σαν συνέχεια της δικής μας παρουσίας στο πλανήτη αυτό.

Πόσο πλήρης αισθάνεται ενας γονέας, όταν βλέπει το παιδί του ότι είναι άξιο; Οτι έχει καλούς τρόπους, είναι ευγενικό με τους γύρω του; Είναι καλός μαθητής; Μας αγαπάει και μας σέβεται ακόμα και όταν είναι στην εφηβεία, ακόμα και όταν περάσει την εφηβεία. Όλα αυτά για να γίνουν, θέλουν θεμέλια και αυτά τα θεμέλια τα βάζουμε εμείς οι γονείς. Ας διδάξουμε στα παιδιά μας τις αξίες της ζωής, ας  τους εξηγούμε κάθε μέρα και κάθε φορά γιατί πρέπει και γιατί δε πρέπει να ενεργούν όπως ορίζει η κάθε στιγμή. Έμεις είμαστε τα πρότυπα τους και οι δασκάλοι τους.

Σας άρεσε το άρθρο; Μοιραστείτε το με τις φίλες σας..θα το εκτιμούσα 🙂

Συγγραφέας: Χρύσα Τσένη