Έχεις ξυπνήσει νωρίς.. μάλλον σε έχουν ξυπνήσει νωρίς τα παιδιά..τάισμα, άλλαγμα (αν είναι μικρά), ψευτοσιγύρισμα το σπίτι (ξέρεις όσα βλέπει η πεθερά), στο ενδιάμεσο πίνεις και καμιά κλεφτή γουλιά καφέ (που έχεις φτιάξει μόνη σου). Αρχίζεις με το μαγείρεμα, τα παδιά κλαίνε και μαλώνουν μεταξύ τους.. το κεφάλι σου κουδούνι.. θέλεις να ουρλιάξεις..Μαμαααα με έσπρωξεεεε… ανακατεύεις την κατσαρόλα πίνοντας άλλες δύο γουλιές καφέ … και σκέφτεσαι τι εκκρεμότητες έχεις για σήμερα, απο κάτω τράβηγμα το παντελόνι..Μαμαααα μαμαααα μαμαααα μου έριξε όλες τις νερομπογιές στο πάτωμαα!!! Και εσύ πριν το καταλάβεις ξεστομίζεις … Φτάνει πια αρκετά!!! Αφήστε με ήσυχη!!

Ξαφνικά το βλέπεις.. αυτό το βλέμμα που σου κάνει τη καρδιά λιώμα..τα αθώα παιδικά ματάκια να βουρκώνουν..τα ζουμερά τους χειλάκια να γίνονται μια γραμμή και σχηματίζουν ανάποδο τόξο.. το πηγουνάκι να τρέμει.. το κεφαλάκι κάτω και φεύγουν κλαίγοντας..ΣΕ ΑΦΗΝΟΥΝ ΗΣΥΧΗ!! Απευθείας μετανιώνεις για τα λόγια που ξεστόμισες! Σίγουρα δεν ήταν λόγια καρδιάς..ήταν λόγια θυμού!

Όλοι οι γονείς κάποια στιγμή λέμε τις λάθος λέξεις, αφήνοντας τα μικρά μας να νιώθουν πληγωμένα, παραμελημένα και μπερδεμένα! Σου συγκέντρωσα παρακατω 6 λέξεις,φράσεις ή τρόπους που ΔΕΝ πρέπει σε καμία περίπτωση να πείς, να κάνεις  ή να ξανακάνεις και πως μπορείς να το χειριστείς καλύτερα.

Άφησε με ήσυχη

Όταν λέτε επανειλημμένα στα παιδιά σας : «Μη με ενοχλείς» ή «Είμαι απασχολημένος», εσωτερικεύουν αυτό το μήνυμα και αρχίζουν να σκέφτονται πως δε υπάρχει κανένα νόημα να μιλούν μαζί σας. Αν δημιουργήσετε αυτό το μοτίβο όταν τα παιδιά σας είναι μικρά, τότε είναι περισσότερο πιθανό να σας μιλούν λιγότερο καθώς μεγαλώνουν.  Για να μη βρίσκεστε σε τέτοια κατάσταση φόρτισης, είναι καλό να έχετε μια ώρα μόνη σας, είτε με τη βοήθεια του μπαμπά, είτε με τη βοήθεια της γιαγιάς, είτε με κάποια baby sitter. Και είναι καλό να συνηθίσουν και τα παιδιά απο μικρή ηλικία ότι χρειάζεστε κάποιες στιγμές μόνο δικές σας.  Και αν έρχονται τέτοιες στιγμές που νιώθετε έτοιμη να τους ουρλιάξετε να σας παρατήσουν, είναι πολύ καλύτερο να τους πείτε: Η μαμά πρέπει να τελειώσει αυτό που κάνει για αυτό θέλω να ζωγραφίσετε ήσυχα. Μόλις τελειώσω θα πάμε μια βόλτα.

Μη βάζετε ετικέτες στα παιδιά.

Οι ετικέτες μπορούν να αλλάξουν στα παιδιά τον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους. » Γιατί είσαι τόσο κακός με την αδελφή σου; » ή  «μη χοροπηδάς έτσι, είσαι άχαρη»  . Πολύ σημαντικό επίσης είναι οι συζητήσεις που κάνουμε με φίλους και είναι παρών το παιδί και φυσικά μας ακούει να λέμε » Δεν πολυμιλάει , είναι ντροπαλός/η» .  Τα μικρά παιδιά πιστεύουν ότι ακούν, ακόμα και όταν προκειται και για τα ίδια. Έτσι οι αρνητικές ετικέτες  μπορούν να γίνουν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ο Νικολάκης αρχίζει να πιστεύει ότι η κακία είναι στη φύση του και η Μαργαρίτα αρχίζει να σκέφτεται πόσο άχαρη είναι. Ακόμα και οι ετικέτες που φαίνονται ουδέτερες ή  θετικές  – «ντροπαλός» ή «έξυπνος» – γεμίζουν το παιδί με περιττές ή ακατάλληλες προσδοκίες. Μια πολύ καλύτερη προσέγγιση είναι να μη χρησιμοποιήτε επίθετα για τη προσωπικότητα του παιδιού σας. Για παράδειγμα: » Η αδελφή σου πληγώθηκε όταν είπες στα παιδιά να μη παίζουν μαζί της. Πως μπορούμε να τη κάνουμε να νιώσει καλύτερα;»

Μη κλαις.

Ή κουβέντες τύπου   «Μη στεναχωριέσαι», «Μη κάνεις σα μωρό», «Δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέσαι». Τα παιδιά όμως έχουν πολλούς λόγους για να κλάψουν και ιδιαίτερα τα μικρά που δε μπορούν πάντα να αρθρώσουν τα συναισθήματα τους με λέξεις.  Και στεναχωριούνται  και φοβούνται. Είναι φυσικό για μια μαμά να μη θέλει το παιδί της να  στεναχωριέται, όμως με το να λέτε  Μη…  δεν το κάνετε να νιώσει καλύτερα και επιπλέον  μπορεί να του στείλετε το μήνυμα ότι τα αισθήματα του δεν είναι σωστά ή έγκυρα , δεν έιναι εντάξει να φοβάσαι ή να κλαίς.  Αντί να αρνηθείτε ότι το παιδί σας νιώθει κάπως ή κάτι, είναι καλύτερα να «ονοματήσετε» το φόβο του ή τη λύπη του. Παράδειγμα: «Ναι, τα κύματα μπορούν να σε τρομάξουν όταν δεν τα έχεις συνηθίσει. Αλλά θα σταθούμε εδώ μαζί και θα τα αφήσουμε να μας γαργαλήσουν τα πόδια. Στο υπόσχομαι ότι δεν θα σου αφήσω το χέρι.»

Μη συγκρίνεις τα παιδιά σου.

«Γιατί δε μπορείς να μοιάσεις λίγο τον αδελφό σου;»   Μπορεί να σας φαίνεται πολύ σωστό να αναφέρεται ένα καλό του φίλο ή τον αδελφό του σαν ενα λαμπρό παράδειγμα : » Κοίτα τι ωραία που δένει τα παπούτσια του ο Ηλίας» ή » Η Άρτεμις χρησιμοποιεί ήδη το γιογιό. Εσύ γιατί δεν το κάνεις;» , όμως οι συγκρίσεις συνήθως δουλεύουν σα μπούμερανγκ. Το παιδι σας έιναι ο εαυτός του, ούτε ο Ηλίας, ούτε η Άρτεμις.  Είναι λογικό εμείς οι γονείς να συγκρίνουμε τα παιδιά μας και να ψάχνουμε ενα σημείο αναφοράς για τα σημεία ανάπτυξης τους ή τη συμπεριφορά τους.  Όμως μη το κάνετε. Τα παδιά αναπτύσσονται με το δικό τους ρυθμό έχουν τη δικιά τους προσωπικότητα και ταπεραμέντο. Συγκρίνοντας τα με κάποιον άλλο, υποννοείτε ότι θα θέλατε να είναι διαφορετικά. Επίσης το να τα πιέζετε να κάνουν κάτι που δε θέλουν ή δεν είναι έτοιμα να το κάνουν  μπορεί να τα μπερδέψει, ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά, και να υπονομεύσουν την αυτοπεποίθηση τους.  Αντ΄αυτού ενθαρύννετε τα μικρά τους επιτεύγματα: «Ουάου έβαλες μόνη σου τα παπόυτσια σου», «Σε ευχαριστώ που μου είπες ότι η πάνα σου θέλει άλλαγμα».

Μη τα απειλείτε.

» Σταμάτα αλλιώς θα τις φας». Το πρόβλημα με τις απειλές είναι ότι αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πραγματοποιήσετε την απειλή, αλλιώς θα χάσει την αξία της. Οι απειλές ή το ξύλο, οδηγούν σε περισσότερο ξύλο, το οποίο με τη σειρα του είναι ενας τελείως αναποτελεσματικός τρόπος για να αλλάξετε τη συμπεριφορά του παιδιού. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι πιθανότητες ενα δίχρονο παιδί να επαναλάβει την ίδια μέρα το παράπτωμα για το οποίο τιμωρήθηκε είναι 80% ανεξαρτήτου πειθαρχίας χρησιμοποιήσατε.  Για αυτό είναι περισσότερο αποτελεσματικό να αναπτύξετε ένα ρεπερτόριο με εποικοδομητικές τακτικές, όπως η ανακατεύθυνση, αφαιρώντας τη προσοχή του παιδιού δείχνοντας του κάτι άλλο ή τα time – outs.

Μην αφήνετε τιμωρίες για τον μπαμπά, όταν θα έρθει σπίτι.

«Περίμενε να έρθει ο μπάμπας σου σπίτι να δείς τι θα γίνει». Αυτό το γνωστό κλισέ ανατροφής δεν είναι μόνο άλλο ενα είδος απειλής, αλλά μια διαλυμένη πειθαρχία. Η πειθαρχία που αναβάλλεται δε συνδέει τις συνέπειες με τις πράξεις του παιδιού σας. Μέχρι τη στιγμή που ο άλλος γονιός θα έρθει σπίτι, το πιο πιθανό είναι το παιδί σας να έχει ξεχάσει τι έκανε λάθος. Απο την άλλη μεριά, η αγωνία για μια τιμωρία που θα επιβληθεί , μπορεί να είναι χειρότερη για το παιδί και απο την ίδια την τιμωρία. Το να δίνεται την ευθύνη σε κάποιον άλλον, αποδυναμώνει και την ‘εξουσία’ σας.  «Γιατί να ακούσω τη μαμά αφού δε θα μου κάνει τίποτα;»θα σκεφτεί το παιδί σας. Και αν μη τι άλλο βάζετε στον άντρα σας σε έναν άδικο ρόλο κακού.

Σας άρεσε το άρθρο; Μοιραστείτε το με τις φίλες σας..θα το εκτιμούσα 🙂

Συγγραφέας: Χρύσα Τσένη