Πέρασε η εποχή του ξύλου που βγήκε απο τον παράδεισο. Δε χτυπάμε τα παιδιά μας, φυσικά πάντα υπάρχουν αυτοί που το κάνουν και δεν αναφέρομαι σε κακοποίηση, μιλάω για το κλασσικό, πατροπαράδοτο χαστούκι στον ποπό ή στο μάγουλο. Χαχαχα εδώ γελάω!! Αν νομίζετε οτι με αυτόν τον τρόπο τα μικρά σας διαβολάκια θα βάλουν μυαλό, είστε βαθιά νυχτωμένοι!

Το ουρλιαχτό βγήκε απο τον Παράδεισο

Τον τελευταίο καιρό υπάρχει η νέα «μόδα». Τα ουρλιαχτά και οι τσιρίδες!! Όχι όχι δεν χτυπάω τα παιδιά μου, απλά τους τσιρίζω σαν μανιακή. Το πιο ανώδυνο αυτής της ιστορίας είναι ότι τους ακούει όλο το τετράγωνο και το πιο επώδυνο είναι ότι τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους σαν τέρατα! Μη σας φαίνεται υπερβολικό, αυτή είναι η αλήθεια.  Στα μάτια ενός μικρού παιδιού, λόγω της διαφοράς ύψους, φαινόμαστε σαν γίγαντες. Φανταστείτε λοιπόν αυτόν τον γίγαντα να έχει γίνει κόκκινος, να προτάσει το δάχτυλο του και να σας το κουνάει, να γυαλίζουν επικίνδυνα τα μάτια του και να βρυχάται ξεστομίζοντας βρισιές, υποδείξεις και ατελείωτη κριτική.

Όπως διάβασα και σε σχετικό άρθρο στο actagainstviolence.apa.org τα ουρλιαχτά είναι το ίδιο βλαβερά με το ξύλο. Σε έρευνα που έγινε σε 991 οικογένειες το 88% των γονιών ουρλιάζουν και τσιρίζουν συνεχώς στα παιδιά τους. Τα παιδιά λοιπόν που οι γονείς τους βρίσκουν σαν μόνο τρόπο πειθάρχησης τα ουρλιαχτά και τιςδιαταγές, όταν θα φτάσουν στην ηλικία των 4 ή 5 το πιο πιθανό είναι να εμφανίσουν σωματική και λεκτική επιθετικότητα (αφού είχαν τους γονείς σαν πρότυπο), να γίνουν αντικοινωνικά και να μην έχουν ενδιαφέρον για οποιαδήποτε θετική συμπεριφορά. Κάθε φορά που οι γονείς φωνάζουν στα παιδιά τους αυτά αισθάνονται περισσότερο θυμωμένα και απογοητευμένα.

Πάρε βαθιές αναπνοές

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικά κολπάκια, ώστε να μη γίνετε το τέρας που βρυχάται.

Όταν καταλαβαίνετε ότι είστε ενα βήμα πριν βγείτε εκτός εαυτού.. κλειδωθείτε στο μπάνιο, κοιταχτήτε στον καθρέφτη, δείτε τι άσχημοι που είστε όταν θυμώνετε, ρίξτε λίγο νερό στο πρόσωπο σας, σκεφτήτε κάτι θετικό και μετά απο 5 λεπτά ξαναβγείτε έξω. Θα αντιμετωπίσετε τη κατάσταση με περισσότερη ψυχραιμία, πιστέψτε με. Επίσης σε κάθε σας «διαμάχη» να έχετε πάντα στο νου σας να λέτε στο παιδί σας τι να κάνει, παρά τι να μη κάνει. «Παρακαλώ χαμήλωσε τη φωνή σου«, παρά «Μην ουρλιάζεις!»

Επειδή και εγω δεν μιλάω εκ του ασφαλούς, έχω έρθει πολλές φορές σε σημείο να τσιρίξω (και η σημερινή μέρα ήταν μια απο αυτές),  αλλά πάντα απομακρύνομαι απο το χώρο για 2 λεπτά και σκέφτομαι πως φαίνομαι στα μάτια του μικρού και τα μη αναστρέψιμα αποτελέσματα της πράξης μου. Είναι αλήθεια ότι αυτά τα μικρά διαβολάκια είναι ικανά να σε τρελάνουν, αλλά κορίτσια θέλει υπομονή! Υπομονή! Ας είμαστε εμείς η γενιά που θα μεγαλώσουμε υγιή συναισθηματικά παιδιά. Μη ξεχνάτε πως οι συμπεριφορές μας θα αντιγραφούν. Μόλις μεγαλώσουν έτσι θα μιλάνε με τη σειρά τους  στους φίλους τους, στη δασκάλα τους, στη γυναίκα τους, στα παιδιά τους. Ας δώσουμε παραπάνω αξία στην ψυχική υγεία των παιδιών. Ένα συναισθηματικά νοήμων παιδί θα επιτύχει σε όλους τους τομείς της ζωής του και θα έχουμε κάθε λόγο να καμαρώνουμε για τις θυσίες και την υπομονή που κάναμε.

Όλες εμείς οι μαμαholique είμαστε η γέφυρα για την αυριανή κοινωνία που θα ζήσουν τα παιδάκια μας. Ας είμαστε μια γέφυρα γερή χωρίς ρωγμές. Μια γέφυρα που θα μεταφέρει παιδιά ευγενικά, αισιόδοξα και συναισθηματικά πλήρη, στη «μάχη» της σύγχρονης ζωής.

Σας φιλώ..

Συγγραφέας: Χρύσα Τσένη