Ξεκίνησα να γράφω αναλυτικά τι έγινε και πως εξελίχθηκαν τα γεγονότα αλλά τα έσβησα. Πραγματικά δεν θέλω ούτε να τα θυμάμαι. Νομίζω οτι το μικρό μου πλασματάκι πέρασε απο ενα γολγοθά. Δεν ξέρω…  κατηγορώ και τον εαυτό μου ότι δεν έπρεπε να πανικοβληθώ και με το πρωτο 39αρι και το πρώτο ρίγος να πάω στο νοσοκομείο. Απο την άλλη σκέφτομαι κι αν εξελισσόταν σε κάτι πιο σοβαρό..πραγματικά δεν ξέρω!! Λειτούργησα απλά με το σοκ του αγχους..λειτούργησα με το ένστικτο της μητρότητας.. δεν ξέρω με τι λειτούργησα, πάντως ότι και να ήταν,  λειτούργησε μια χαρα!!

Περιμένουμε ακόμα κάτι αποτελέσματα αιματολογικών και μετά θα μπορώ να ησυχάσω πλήρως!!!

Προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι αισιόδοξη και να λέω – όπως μου λένε όλες οι παλιές μανάδες- έχεις ακόμα να περάσεις λούκια…!!! Αυτό ήταν το πρώτο! Ειλικρινά εύχομαι και το τελευταίο! 🙂

Ας περάσουμε στο θέμα ξενοδοχείου..εε συγγνώμη μπερδεύτηκα!! Νοσοκομείου ήθελα να πω, απλά επειδή είχαν τόση κίνηση οι διάδρομοι και τόση φασαρία η παιδιατρική που σας το λέω με απόλυτη σιγουριά ότι τα ξενοδοχεία έχουν πολύ λιγότερη φασαρία απο αυτό το αναθεματισμένο νοσοκομείο!!!

Οι πόρτες προπολεμικές να τρίζουν..οι νοσοκόμες να τις κοπανάνε θαρρείς και το κάναν επίτηδες!!Αφού σκέφτηκα.. «δεν μπορεί θα τις πληρώνουν extra για να βαράνε τις πόρτες«. Άσε το κουτσομπολιό και την τηλεόραση που ήταν και τα δύο τόσο δυνατά λες και καθόταν σε καφετέρια και συζητούσαν. Στον πάνω όροφο ΚΑΘΕ βράδυ, το έννοω, ΚΑΘΕ βράδυ μετακινούσαν όλα τα έπιπλα -μη με ρωτήσετε γιατί, δεν ξέρω-, στον κάτω όροφο ενα βράδυ ενας ασθενής τρελάθηκε και επι μια ολόκληρη  ώρα ούρλιαζε, πετούσε ότι έβρισκε μπροστά του και προσπάθησε να στραγγαλίσει ενα νοσοκόμο. Όπως σας είπα και στο facebook κάθε βράδυ είχα παρέα την αηδό απο κάτι γειτονικά μπουζούκια.

Περνάμε στο θέμα φαγητού.Τις πρώτες 3 μέρες το φαγητό του Κωνσταντίνου ήταν μπιφτέκι με πουρέ, πατάτες ή ρύζι. Χαχαχαχαχαχαχα! Ναι ναι καλά θυμάστε , το παιδί είχε αμυγδαλίτδα αλλά αυτό ήταν το μενού του..και το καλύτερο;; Όλα είχαν ΚΑΙ πιπέρι!! Χαχαχαχαχαχαχα!Καλό εε;; Κάτσε έχω κι άλλο!Το πρωί μου φέρναν μια κρέμα και μου έλεγαν να κράταω το πλαστικό κουτάλι και για το μεσημεριανό φαγητό!! Φυσικά δεν τρωγόταν τίποτα και το φαγητό το έδινα σε έναν γείτονα άπορο.. το καταευχαριστήθηκε ο άμοιρος!!

Καλά δεν θα αναλύσω το θέμα βρωμιά και αποστείρωση.. μπορείτε να φανταστείτε!! Η ίδια σφουγγαρίστρα για τουαλέτες και για δωμάτια, με το ίδιο σφουγγάρι τον νιπτήρα της τουαλέτας και τον νιπτήρα του νεροχύτη, που πλένεις τα πιάτα του μωρού σου και πάει λέγοντας.

Τέλοσπάντων πολλλά και διάφορα απαράδεκτα. Όσες έχετε πάει σε νοσοκομείο τα ξέρετε και ιδιαίτερα όσες έχετε πάει στο δικό μας νοσοκομείο. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία αν το παιδάκι σου δεν είναι καλά. Η καρδιά μου γινόταν χίλια κομμάτια σε κάθε εξέταση που έκλαιγε και ούρλιαζε, σε κάθε τσίμπημα της βελόνας. Νομίζω ότι είναι αβάσταχτο να βλέπεις και να ακούς ενα παιδί να υποφέρει. Όσο είμασταν μέσα σκεφτόμουν όλα αυτά τα μωράκια,όλες αυτές τις αθώες ψυχούλες που υποφέρουν και πονούν πάνω σε ενα κρέβατι σε κάποιο νοσοκομείο. Και όλες αυτές τις μανούλες που τα βλέπουν να βασανίζονται και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Θέλουν να πάρουν τον πόνο αλλά δεν γίνεται. Σκεφτόμουν τις μανούλες που έχουν άρρωστα παιδιά με καρκίνο.. δάκρυα μου έρχονται στα μάτια.. πόνος..αγωνία.. χημειοθεραπείες..αβεβαιότητα..όχι οχι οχι ..δεν πρέπει να τα περνούν αυτά τα παιδιά!! Τα παιδιά πρέπει να είναι έξω και να παίζουν. Αυτή πρέπει να είναι η μοναδική τους έννοια.Δεν αξίζει σε κανένα παιδί κάτι τέτοιο.

Ας προσευχηθούμε όλοι για αυτά τα παιδάκια.. να γίνουν ΟΛΑ τους καλά και να γυρίσουν πίσω στο σπιτάκι τους. Ας προσευχηθούμε και για αυτές τις μανούλες!! Τις ΗΡΩΙΔΕΣ μάνες, να τους δίνει ο Θεός κουράγιο και δύναμη.. γιατί χρειάζεται μπόλικη!!

Σας ευχαριστώ για τη συμπαράσταση ..

Συγγραφέας: Χρύσα Τσένη